Kącik literacki

Julia Gietka kl. 1 a

 

Piękno w przekleństwie

Wszystko zamarło,                                                                                                     

zatopiło się w złowrogiej ciszy.                                                                                            

Tylko on przetrwał, nie poddał się.                                                                                

Klęczy w listopadową noc i wpatruje się czarnymi oczyma w księżyc.                        

Czarne płatki jeszcze grzeją maleńką duszyczkę.                                                       

Jeszcze iskry życia tlą się w maleńkim serduszku.                                                      

Czarny kwiat. Jak to dziwnie brzmi.                                                                                                                        

To śmierć i rozpacz?                                                                                                               

Czy początek i koniec?                                                                                                                

A może przestroga?                                                                                                                          

Ale czego?                                                                                                                            

Klęczy w świetle gwiazd.                                                                                           

Znieważony i zhańbiony.                                                                                                   

Święty i przeklęty.                                                                                                                    

Noc jest zimna, lodowata.                                                                                             

Złowrogi wiatr nuci swą żałosna pieśń.                                                                         

Zabrano mu odzienie, została mała duszyczka.                                                                        

Z minuty na minutę jest coraz słabszy.                                                                                          

I pojawia się nadzieja.                                                                                                         

Wschód słońca.                                                                                                                               

Już cieple promienie biegną, ale nie zdążyły.                                                                  

Czarny kwiat. Jak to dziwnie brzmi.

I została cisza. Ta złowroga cisza.

Ci z sąsiedztwa

Wiszę na zboczu,                                                                                                                     

Tuż nad przepaścią.                                                                                                                   

Obok mnie stoją ludzie,                                                                                                                    

Ci z sąsiedztwa.                                                                                                              

Trzymam się mocno,                                                                                                                 

ale oni depczą mi po palcach.                                                                                                                                 

I chełpią się nienawiścią,                                                                                                                 

I dławią się rozkoszą pychy.                                                                                                      

A ja tak wiszę i wiszę…                                                                                                                 

A oni jeszcze mocniej naciskają.                                                                                             

Na chwilę cichną,                                                                                                                                      

tylko po to żeby nabrać sił do zrzucenia mnie.                                                                

A ile jeszcze zdołam wytrzymać?                                                                                                

Może odejdą na chwilę,                                                                                                                 

ale zaraz wrócą,                                                                                                                  

dotąd zawsze wracali.                                                                                                                       

Ci z sąsiedztwa.

Poza przestrzenią

Nie martw się,                                                                                                                          

kiedyś będziemy tam oboje.                                                                                            

W blasku słońca,                                                                                                                    

bez żadnych złudzeń i urojeń.                                                                                                          

I wejdziemy na łąkę pełną stokrotek,                                                                              

plotąc wianki z wszystkich dusz zmarłych ciotek.                                                                                           

I pić wodę będziemy ze strumyka,                                                                                      

nie wiedząc, że czas już nie umyka.                                                                                                  

I Będziemy śmiać się wiecznie wokół.                                                                                              

Nie bojąc się życia,                                                                                                      

żyjąc chwila wesołą.

Wirtualna inteligencja

Dlaczego nie pójdziesz ze mną do ogrodu?                                                                    

Wolisz siać wirtualne nasiona.                                                                                       

Czemu nie zjesz obiadu?                                                                                            

Nakarmisz się zapachem spalonego zasilacza.                                                              

Dlaczego nie spojrzysz mi w oczy?                                                                                              

Bo nie potrafię zmienić ich koloru.                                                                                  

Czemu żyjesz?                                                                                                                               

Bo technologia idzie na przód.

Noc

Noc, ta cicha noc,                                                                                                                    

ona płacze wraz ze mną.                                                                                                                 

I choć śmieje się i skacze,                                                                                                       

tam w środku płacze.

Noc, ta cicha noc,                                                                                                                     

ona walczy wraz ze mną.                                                                                                     

I choć obie dziś przegramy,                                                                                                         

za nic się nie poddamy.

Noc, ta cicha noc,                                                                                                         

ona patrzy mi w oczy.                                                                                                  

Szuka cienia wątpliwości,                                                                                                        

chwili słabości.

Noc, ta cicha noc,                                                                                                                     

misę łzami zalała.                                                                                                            

Jeśli ktoś się z niej napije,                                                                                                               

natychmiast pada.

Noc, ta cicha noc,                                                                                                                        

czy ktoś teraz nam pomoże?                                                                                                   

Nikt nie poda zgodnej ręki,                                                                                                          

każdy śmieje się z tej męki.

Noc, ta cicha noc,                                                                                                                      

ona dłużej nie wytrzyma.                                                                                                     

Ranek zamiast nieść nadzieje,                                                                                                 

żałobę w sercach sieje.

Noc, ta cicha noc,                                                                                                                        

czy ktoś jeszcze ją pamięta?                                                                                                 

Dziś zostały mi wspomnienia,                                                                                                      

nicości zniszczenia. 

Ty

Ty dziś bijesz – nie przepraszasz,                                                                                        

ty nie kochasz – nienawidzisz,                                                                                                 

ty opluwasz – nie wycierasz,                                                                                                          

ty kierujesz – samym sobą.

Ty udajesz – kłamiesz szczerze,                                                                                                      

ty się kładziesz – ciągle stojąc                                                                                           

ty nie krwawisz – ty krwią plujesz                                                                                                    

ty stanowisz – zapaść świata.                                                                                            

Ty nic nie jesz – głodny nie chodzisz,                                                                                          

ty nie prosisz – ty sam bierzesz,                                                                                                          

palec wsadzasz – dłoń wyjmujesz,  

Ty umierasz w samotności,                                                                                                       

dla twej trumny brak dziś gwoździ.

 

***

Na mszę

Marmurowe stopnie pną się wysoko,

Nisko, za wysoko.

Zmierzch czai się za plecami.

Lodowaty ścisk pobudza krążenie,

Szklista woda wzbudza wspomnienie.

Czerwona lampa płonie.

Słowa puste,

Słowa ciche,

Słowa białe.

Niepotrzebnie wypowiadane.

W skórzanym woreczku grzechoczą metalowe krążki.

Chciwe rączki,

Biegną z tacą.

Szelest papieru je zachwyca.

Tak daleko i tak blisko.

Może podejść?

Nie, za wścibsko.

Może w głowie krzyknąć nagle…

Wstrętny Diable!

Schowaj szable.