4 maja odbędzie się w naszej szkole apel z okazji Święta Konstytucji 3 Maja. Przychodzimy tego dnia ubrani w stroje galowe ozdobione kotylionami.

Zespół reprezentujący naszą szkołę zdobył wyróżnienie w Powiatowym Festiwalu Piosenki o Zdrowiu, który odbył się w 27 kwietnia w Wołominie. Bardzo się cieszymy i gratulujemy sukcesu! Zapraszamy do obejrzenia zdjęć w zakładce Album fotograficzny.

15 kwietnia 2016 r. odbyła się wycieczka do sali zabaw " Kolorado" w Warszawie. W wycieczce brały udział dzieci z oddziałów przedszkolnych, klas pierwszych i trzeciej. Wszyscy świetnie się bawili. Dzieci kąpały się w basenie z piłkami, wspinały po drabinkach, ściankach, skakały na dmuchanym zamku, zjeżdżały na długich i kręconych zjeżdżalniach. Chłopcom najbardziej podobały się armatki na piankowe kulki. Wycieczka była bardzo udana.

Kolejny rozdział "Tajemnicy z Placu Broni" Małgosi Orych

To już trzecia część losów Lilli. Atmosfera między nią a Aczem zagęszcza się. Niespodziewanie pojawia się  nowy bohater. Czy jeszcze bardziej skomplikuje sytuację? Zachęcam do lektury.

pani Maria Kominek

Rozdział III

„Wróg czy przyjaciel?”

  Całała trzęsłam się ze strachu.

- Ja... – zaczął niepewnie Feri. – Chciałem cię przeprosić...

Myślałam, że się przesłyszałam. On i jakiekolwiek przeprosiny? Szybko otarłam oczy z łez.

- Nabijasz się ze mnie. Założę się, żę wczoraj nawet nie pomyślałeś o tym, co czuję! Na pewno znów potrzebujesz mnie do jakiejś brudnej roboty! Jak zwykle. Ktoś do brudnej roboty? Ja! Ktoś kto nie podważy twoich słów? Ja! Zawsze tak robisz, gdy czegoś chcesz, czyż nie?! – znów łzy zaczęły płynąć po moich policzkach.

Swoimi wyznaniami musiałam osłabić pewność siebie chłopaka. Zaczął cicho mówić.

- Ależ skąd... jest mi strasznie głupio! Jestem zwyczajnym osłem, baranem...

- Mów tak dalej. Całkiem nieźle ci to idzie – odparłam z kpiącym uśmiechem.

- Więc... grzechy wybaczone tak? – zapytał z nadzieją.

Udało mi się wysunąć z żelaznego uścisku Acza.

- Zastanowię się nad tym... oststnio masz za dużo tych ,,grzechów” na sumieniu wobec mnie.

- Ale to się zmieni! Naprawdę! A jeśli mi nie wierzysz, weź to... – z lekkim rumieńcem na twarzy wyjął ze swojego tornistra małe zawiniątko i wręczył mi je.

- Męczyłem się nad tym całą noc... mam nadzieje, że ci się spodoba...

Popatrzyłąm na niego zdziwiona. Powoli zaczęłam odpakowywać zawiniątko. Kiedy już miałam je wyjąć, chłopak powiedział:

- Muszę już lecieć. Później mi powiesz, co o tym sądzisz – pocałował mnie delikatnie w policzek.Przez grzeczność zgodziłam się na to. Po chwili już go nie było. Typowe. Wzdychając, wyjęłam mały przedmiot, nad którym mój biedaczek się tak długo męczył. Poczułam, jak oblewa mnie mimo woli rumieniec. W ręku trzymałam małą różyczkę z papieru. To słodkie z jego strony, ale nie mogę przecież tak łatwo o wszystkim zapomnieć. Niech nie myśli sobie, że tak łatwo dam się przeprosić, o nie! Dam mu jeszcze jedną szansę. Tak. Ostatnią.

  Wsadzając delikatnie różę do tornistra, zaczęłam iść w stronę domu Lisy. Teraz po małym wstrząśie psychicznym czas na drugi… o nazwie geografia.

  Jako, że nigdy wcześniej nie szłam przez tylnie ulice szkoły, z ciekawością przyglądałam się każdemu domowi. Trochę się bałam, że zbłądzę, ale od czego są na ulicy znaki? Wychodząc zza jednego zakrętu, swoim zwyczajem musiałam, powtarzam, musiałam na kogoś wpaść, bo jak inaczej? Tym razem poleciałabym do tyłu (i to w kałużę!), ale na szczęście nieznajoma osoba złapała mnie w otatniej chwili.

- Wszystko gra? – usłyszałam chłopięcy głos.

- Na szczęście tak… - szepnęłam, przyglądając się ciekawie chłopakowi.

Wcześniej go nie widziałam, ani nikogo o takim wyglądzie. Miał ciemnozielone, połyskujące oczy, był także ciemnym brunetem, wysokim o nieco dziecięcej twarzy*.

- Przepraszam… - udało mi się jeszcze wydusić z siebie jakieś słowo.

Chciałam go jak najszybciej wyminąć, ale on zagrodził mi drogę. Pięknie. Wspaniały dzień…

- Jak masz na imię? – zapytał.

Westchnęłam cicho.

- Lili…

- Janosz. Jednak wszyscy mi mówią Boka – także się przedstawił i wyciągnął do mnie przyjaźnie dłoń, którą z lekką niechęcią potrząsnęłam.

Nagle chłopak jak oparzony zabrał swoją rękę do tyłu.

- Cóż… teraz ja cię chyba muszę przeprosić… - powiedział z lekim uśmiechem.

- Za co?

 Po chwili jednak zrozumiałam, o co mu chodziło. Ręka, którą mu podałam, ociekała niebieskim atramentem, tak samo jak jego. W sumie było to zabawne. Ta jego mina potępieńca…

- Nic się nie stało. Nikomu ,,farbowanie” jeszcze nie zaszkodziło – zaśmiałam się cicho, wycierając jako tako rękę chustką.

Chłopak także się zaśmiał, po czym też zaczął sobie czymś wycierać rękę.

- Ale teraz radziłabym ci czym prędzej iść do domu.

- Dlaczego? – w tym momencie wskazałam na jego prawą kieszeń spodni.

Wylatywały z niej krople atramentu. Boka aż podskoczył na widok swoich spodni.

- Pięknie… lepiej być nie mogło…

Uśmiechnęłam się i odchodząc, zawołałam.

- Na pewno nie będzie tak źle!

- Może masz rację. Do zobaczenia! – odkrzyknął, machając do mnie ręką.

- Fajny z niego chłopak… - powiedziałam do siebie na głos.

Natychmiast się opamiętałam. Czy ja coś takiego powiedziałam? Prubując o wszystkim zapomnieć, usłyszałam jak biją, gdzieś w oddali kościelne dzwony. Tak się zamyśliłam, że starciłam poczucie czasu!

- Pójdę przez ulicę Pawła…będzie szybciej.

Biegnąc wzdłuż drewnianego płotu, usłyszałam czyjeś radosne krzyki. Zatrzymałam się na chwilę. Byli to jacyś chłopcy. Zaciekawiona tym hałasem znalazłam małą szparkę w płocie i zaczęłam patrzeć, co się dzieje na placu. Zobaczyłam małą grupę chłopców. Udało mi się też tam spostrzec mojego nowego znajomego.

- Jutro zarządzam zebranie. Niech wszyscy będą tutaj punkt osiemnasta – zobaczyłam, jak Janosz z dumą przemawia do reszty chłopców.

Wszyscy mu zasalutowali.

- Tak jest generale Boka! – odkrzyknęli chłopcy i zaczęli iść w moją stronę.

Szybko odsunęłam się od płotu.

  Po jakiejś minucie okazało się, że tam gdzie poprzednio stałam, znajdowała się furtka. Na szczęście nikt mnie nie zauważył. Uderzyłam się w czoło. Zapomniałam przecież, że tu mieści się ,,obóz” Chłopców z Placu Broni! Głupia ja. Zmieniając temat… myślałam, że znam wszystkich, którzy bronią placu. Okazuje się jednak, że mam jednak poważne braki. Myśląc, ze wszyscy już poszli, chciałam się wycofać, jednak ktoś jeszcze był na Placu Broni i właśnie wychodził, zauważając mnie.

- Nie myślałem, że tak szybko się zobaczymy… - to był Boka.

Uśmiechnął się do mnie miło. Poczułam nagły przypływ gorąca. Na mojej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.

- Ja także…

Nastała chwila niezręcznej ciszy.

- A tak w ogóle po co przysłuchiwałaś się temu, co działo się na placu? – zapytał znienacka.

Widział mnie?

- E… cóż po nic. Po prostu ja…byłam ciekawa tych krzyków za płotem.

Chłopak przyjrzał mi się uważnie. Minął mnie. Usłyszałam za mną jego głos.

- Do zobaczenia…

Wtedy po raz pierwszy od bardzo dawna poczułam, że żałuję tego, co powiedziałam. Nie chciałam kłamać, ale nie miałam wyboru. Nie może się dowiedzieć, że jestem jedną z Czerwonoskórych. Przynajmniej na razie, póki go lepiej nie poznam…

*^{Wygląd bohatera został wymyślony, gdyż książka ,,Chłopcy z Placu Broni’’ nie zawiera informacji o wyglądzie Janosza Boki.}

Konkurs i Kiermasz „Wielkanocny Mazurek”

W poniedziałek 21 marca odbył się konkurs „Wielkanocny Mazurek” organizowany przez Radę Rodziców.  Celem konkursu było propagowanie tradycji związanej z tematyką Świąt Wielkanocnych i aktywizacją dzieci, młodzieży i dorosłych (rodziców) do twórczego myślenia. Do punktu rejestracji wpłynęło 19 prac. Wszystkie prace, zostały oznakowane nadanym numerem, a autor pracy został anonimowy do chwili, kiedy Jury nie wydało werdyktu J. W skład Jury zostały powołane następujące osoby:

1. Elżbieta Sałańska
2. Maria Kominek
3. Beata Kulka
4. Julia Dąbrowska
5. Adam Gontarek

Ich zadaniem, było wyłonienie trzech prac od I do III miejsca.

Wyłoniliśmy, również Nagrodę Publiczności czyli uczniowie „naszej” szkoły głosowali na najfajniejszą, ich zdaniem, pracę.

A oto wyniki Konkursu:

I miejsce Weronika Kucharska kl. IVB

II miejsce Ada Jasińska kl. IC

III miejsce Piotr Wieczorek kl. IVA

Nagrodę publiczności zdobył baranek Maksymiliana Żołka

Na drugi dzień, wszystkie prace rozsprzedały się jak świeże bułeczki na Kiermaszu Wielkanocnym. Jak zwykle, mogliśmy liczyć na pomoc Samorządu Uczniowskiego. Serdeczne podziękowania dla Gosi Orych, Izy Śledziewskiej i Asi Wróbel.

Dochód z kiermaszu to 352,90 zł.

W środę 23 marca na uroczystym apelu, po występach uczniów, zostały wręczone nagrody oraz pamiątkowe dyplomy dla wszystkich uczestników konkursu.

Z okazji Świąt Wielkiej Nocy

Dyrektor, Grono Pedagogiczne, pracownicy

i uczniowie Zespołu Szkół w Poświętnem

składają serdeczne życzenia

wesołego Alleluja

dużo zdrowia i pogody ducha.

Niech radość Wielkanocy

napełni nasze serca nadzieją

i obfitością łask

od Chrystusa Zmartwychwstałego.

KLASOWE ZEBRANIA RODZICÓW

31 MARCA 2016 r.

SZKOŁA PODSTAWOWA

Godz. 16:30

,,0”a Mariola Tlaga – sala nr 204;

II – Klaudia Duszczyk – sala nr 105;

III – Zdzisław Górka – sala nr 106;

IV a – Iwona Górecka- sala nr 215P;

IV b – Łukasz Bakun – sala przyrodnicza (214P);

V – Ewa Olkowicz – sala informatyczna (113P);

VI – Barbara Pazio – sala nr 002;

Godz. 17:00

,,0” b Elżbieta Kalata – sala nr 103;

I a – Grażyna Krystosiak - sala nr 104;

I b – Beata Kulka – sala nr 101;

I c – Anna Jankowska – sala nr 202;

GIMNAZJUM

Godz. 17:00

I a – Emilia Sobieraj – sala nr 214P

I b – Adam Gontarek – sala nr 113P

Godz. 17:30

II a- Monika Markowska – sala nr 203;

II b – Beata Kostrzewska – sala nr 204;

II c – Agnieszka Pasieczna – sala nr 206;

III a – Anita Andrzejczuk – sala nr 012;

III b – Grażyna Jastrzębska – sala nr 202;

III c – Bohdan Matskiv – sala nr 002.

Podczas kiermaszu UNICEF sprzedaliśmy wszystkie książeczki. Zebraliśmy kwotę 336 zł. Autorom i kupującym serdecznie dziękujemy za wsparcie akcji. Zebrane pieniądze zostaną przekazane w formie darowizny na rzecz dzieci z Mali.

Samorząd Uczniowski

 W Szkole Podstawowej w Nowych Ręczajach 16 marca odyły się konkursy ortograficzne: XII Gminny Konkurs Ortograficzny dla uczniów klas II-III oraz IX Gminny Konkurs Ortograficzny dla uczniów klas IV-VI. Uczestnicy pisali dyktando sprawdzające znajomość zasad ortograficznych. Ogłoszenie wyników odbyło się przy udziale  Dyrektor ZSP w Nowych Ręczajach Pani Gabrieli Wilczak, przedstawiciela Gminy Poświętne Pana Lecha Sędka i nauczycieli.  Wśród uczniów klas II-III Mistrzem ortografii został uczeń klasy III Alan Rudnik. Gratulujemy!

15 marca uczniowie klas IV – VI wybrali się na wycieczkę do Warszawy razem kolegami i koleżankami ze szkół w Nowych Ręczajach i Wólki Dąbrowickiej. Na początku odwiedziliśmy Pałac Kultury i Nauki. Wjechaliśmy windą na 30 piętro by podziwiać Warszawę z tarasu widokowego.

Następnie udaliśmy się do Teatru Muzycznego Roma, by obejrzeć sztukę „Mały książę”. Bohater opowieści pochodzi z maleńkiej planety, na której były trzy wulkany (ten wątek może dziś zabrzmieć szczególnie aktualnie). Była tam również Róża, którą bohater pokochał, przekonany o jej niepowtarzalności. Kiedy wyrusza w podróż, zaciekawiony, jak wygląda pozostała część wszechświata, napotyka na drodze niezwykłych mieszkańców innych planet, m.in. Króla, Bankiera i Geografa.

Termin sprawdzianu szóstoklasisty: 

5 kwietnia 2016 r. (wtorek)

część 1. – język polski i matematyka – godz. 9:00
część 2. – język obcy nowożytny – godz. 11:45 

Obie części sprawdzianu są przeprowadzane jednego dnia. Część pierwsza trwa 80 minut, ‎a część druga – 45 minut. Poszczególne części sprawdzianu rozdzielone są przerwą.

Na sprawdzian uczeń przynosi ze sobą wyłącznie przybory do pisania: pióro lub długopis ‎z czarnym tuszem/atramentem, a w przypadku części pierwszej również linijkę.

Na sprawdzianie nie można korzystać z kalkulatora oraz słowników. Nie wolno także ‎przynosić i używać żadnych urządzeń telekomunikacyjnych.‎

Rozdział drugi już gotowy wraz z ilustracją wykonaną przez autorkę!

Nasza Młoda Pisarka narzuciła sobie ekspresowe tempo. Prezentujemy więc kolejny rozdział nowej wersji "Chłopców z Placu Broni" wzbogaconej o postacie kobiece. Ponadto Małgosia wykonała ilustrację przedstawiającą głównych bohaterów. Czy Lili wykonała plan Placu Broni? Czy uda jej się porozumieć z Ferim i co planuje przywódca Czerwonoskórych? Zachęcamy do lektury.

                          pani Maria Kominek

„Tajemnica Placu Broni” autorstwa Małgosi Orych z klasy szóstej

Nowa powieść w odcinkach

Tajemnica Placu Broni

Rozdział I

„Początek spisku?”

Był spokojny, słoneczny i cichy dzień… Tak. To poniedziałek. Słońce wręcz zapraszało do zabawy… A ja muszę siedzieć w szkole i słuchać pani Jonshon, mojej nauczycielki geografii. O ile dobrze zrozumiałam, uczymy się o miastach w Polsce.

- Lili, gdzie leży Poznań? – usłyszałam zniecierpliwiony głos nauczycielki.

Poczułam się jak dopiero wyrwana ze snu. Zaczerwieniłam się i powoli wstałam. Wbiłam wzrok w szarawą, pękniętą płytkę na podłodze.

- Poznań?... – wyjąkałam.

Lisa,  moja koleżanka z ławki delikatnie trąciła mnie łokciem.

- Północny- zachód… - szepnęła prawie bezgłośnie.

Kobieta spojrzała na Lisę.

- Liso Simon proszę nie podpowiadać!

- Poznań leży na… północnym-zachodzie Polski?

Powiedziałam już, ledwo łapiąc oddech. Nauczycielka z niechęcią pokiwała głową.

- Siadaj – powiedziała, odwracając się do tablicy.

Opadłam nieprzytomnie na krzesło, ciężko oddychając.

- I co byś beze mnie zrobiła w tej szkole? – zaśmiała się Lisa.

- Umarłabym… Na zawał serca… - odpowiedziałam cicho z lekkim uśmiechem.

Spojrzałam z nadzieją na stary zegar w rogu klasy. Nie! Chyba mi się to przewidziało! Dopiero pięć po piętnastej? Jeszcze pięć minut muszę wysłuchiwać tych wszystkich miast i tych… Uciekło mi słowo… Kierunków. E tam, jakoś przeżyję.

Te pięć minut było jednak jak wieczność w towarzystwie głodnego lwa. A gdy wreszcie zadzwonił upragniony, wyczekiwany z taką nadzieją przez wszystkie dziewczyny w szkole (tak uczę się w szkole dla dziewcząt) dzwonek, spakowałam się tak szybko, jak mogłam i wyskoczyłam z klasy jak strzała. Spodziewałam się przed szkołą mojego chłopaka. Ale kto wie, czy nie odechciało mu się po mnie przychodzić?

Chodzimy ze sobą dopiero od dwóch miesięcy i cóż… Szczerze mówiąc, za dobrze go jeszcze nie poznałam. Tak wiem. Dziwne. Ale co ja poradzę, że jest taki uroczy? Już go widziałam. Dzisiaj rano. Wychodziłam właśnie z domu a wpadł na mnie w pełnym pędzie. Kiedy zorientował się, że to ja, dysząc, poinformował mnie, że dziś w Ogrodzie Botanicznym odbędzie się zebranie Czerwonoskórych. Ale tak mu się spieszyło, że nie raczył mi powiedzieć, o której dokładnie godzinie.

Nietrudno było się domyślić, że musiał iść wcześniej do szkoły, a mój Śpiący Królewicz (jak od czasu do czasu go nazywam) zaspał. Ale gdy wychodziłam z koleżanką ze szkoły, na chwilę o nim zapomniałam. Rozmawiałam z nią o dzisiejszej lekcji. Niedużo zapamiętałam, więc ktoś musi mi pomóc w nauce. Przez nieuwagę wpadłam na kogoś.

- Moja droga i niezdarna Lili Kovacs... Czy naprawdę musisz codziennie na mnie wpadać? – zaśmiał się ironicznie i pocałował mnie delikatnie w policzek.

Tak. To był mój chłopak. Feri Acz.

- Haha – udałam śmiech i zaczęłam uwalniać się z jego mocnego uścisku. – Po pierwsze to ty na mnie rano wpadłeś a po drugie, kiedy ma odbyć się zebranie?

- Nie mówiłem ci? – zaskoczyłam go tym pytaniem.

Pokręciłam głową.

- O siedemnstej. Najpewniej potrwa do dziewietnastej, bo mamy omówić parę ważnych spraw.

- Yhm...

Dzisiaj o szesnastej moi rodzice wychodzą do kina czy na kolacje, a ja mam zostać z siedmioletnim bratem.

- A... nie można tego przesunąć na jutro? Dzisiaj nie mogę... Wiesz rodzice wychodzą... Młodszy brat i...-spuściłam smutno głowę. Poczułam, jak chłopak kładzie mi rękę na ramieniu.

- Jeśli raz cię nie będzie, to nic się nie stanie... Ziemia przecież nie zostanie wysadzona! A chłopakom... Jakoś to wytłumaczę.

Uśmiechnęłam się do niego i przytuliłam Acza mocno do siebie.

- Za to cię właśnie pokochałam... – szepnęłam i pocałowałam go.

- Nieco później –

Feri Acz trzymając kurczowo moją rękę, odprowadził mnie do domu.  Kiedy już byłam pod domem pożegnałam się z nim i już miałam otworzyć drzwi, ale zatrzymał mnie.

- O mały włos bym zapomniał o najważniejszym!

Uśmiechnęłam się wtedy szeroko. Myślałam, że coś dla mnie przygotował. Prezent czy coś innego, ale bardzo sie pomyliłam...

- Musisz na jutro narysować mi plan Placu Broni.

Popatrzyłam na niego jak na wariata.

- Po co? Nigdy cię te „tereny” nie interesowały. A raczej odpychały.

Wywrócił zły oczami.

- To prawda, ale... Teraz mi się to wszystko odwidziało. Chcę razem z chłopakami przejąć plac a chyba musimy ustalić jakiś plan działania prawda?

- Przejąć?! – oczy wyszły mi z orbit na tę wiadomość.

- Jutro opowiem ci o przebiegu zebrania... – powiedział to tak, jakby mnie w ogóle nie słyszał.

Puścił moja rękę, pognał do wyłaniających się zza zakrętu braci Pastorów. Przez chwilę patrzyłam osłupiała na oddalających się chłopców. Ale oni... Co?... Nie podoba mi się pomysł Acza, ale czy mogę odmówić? Oczywiście, że nie! On na mnie liczy. To jakby taka marchewka. A kijem jest to, że Czerwone Koszule mogą mnie wyrzucić. Mogą pomyśleć, że chcę ich zdradzić. Tyle różnych spraw na głowie... Eh... Muszę jakoś z tym żyć i tyle. Westchnęłam i powoli otwierając drzwi, wkroczyłam do mieszkania. A tam przy stole czekał na mnie najokropniejszy potwór na świecie. Mój brat Eszter. Skoczył na mnie i przewrócił na podłogę.

- Masz już pomysł, co będziemy robić, jak rodzice wyjdą?

- Tak! Ja odrobię lekcje a ty się pobawisz sam. A jak nie, to do łóżka i spać!

Rozdział 2

„Problemy”

            Godzina osiemnasta. Mój brat już zasnął (pod groźbą nieprzeczytania mu bajki na dobranoc). A moi rodzice właśnie wrócili. Bez namysłu zawiązałam sobie na szyi czerwoną chustkę. To chyba najcenniejsza rzecz jaką posiadam... Wzięłam z pokoju plan, który rysowałam przez parę godzin. Założyłam na siebie brązową kurtkę i wybiegając z domu, zawołałam:

- Już odrobiłam lekcje! Idę do Ferenca! – tak przedstawiałam rodzicom Feriego.

Pędząc jak oszalała przez ulicę, zatrzymałam się na chwilę przed dużym, niebieskim domem. Lubię na niego patrzeć. Tam po raz pierwszy spotkałam Acza... Ale to opowieść nie na miejscu. Później sobie ją przypomnę. Znów zaczęłam biec przed siebie. Po paru chwilach byłam już przy furtce do Ogrodu Botanicznego.

- Po co oni robią takie wysokie furtki? – sapnęłam, z trudem wspinając się po jednej z nich.

Już myślałam, że wszystko pójdzie gładko, ale gdy byłam po drugiej stronie ogrodzenia, z impetem spadłam na ziemię. Szybko zwinęłam na powrót papier w rulon i pędząc na oślep w stronę wysepki, co chwila przewracałam się o kamienie lub gałęzie. Po paru bolesnych upadkach dotarłam do mostu, gdzie stały straże.

- Czerwone Koszule... to wojownicy nad... wojownikami... – wydyszałam do Adama, który ze śmiechem mi się przyglądał.

- Możesz przejć. Ale następnym razem nie spóźniaj się i nie wpadaj w wilcze doły – wyszczerzył do mnie zęby.

- Ty mnie już nie pouczaj! Wczoraj sam wpadłeś do dołu i byłeś cały w błocie, szeregowy!

Śmiejąc się głośno, przebiegłam koło straży i wpadłam na polanę, gdzie odbywało się zebranie. Okropnie dysząc, zasalutowałam i wręczyłam Aczowi ocalały (na szczęście) plan.

- Oto plan Placu... uff... Broni... – opadłam zmęczona na pobliski kamień.

- Dobrze. Akurat mieliśmy zaczynać planowanie.

Jeden z chłopaków podał mu młotek i parę gwoździ. Po paru minutach męczenia się z nierówną powierzchnią drzewa plan wisiał. Krzywo, ale jednak... Generał zabierał się właśnie za swoja „przemowę” , kiedy troje chłopców wstało.

- Niestety musimy już iść.. – szepnął jeden nieśmiało.

- A to dlaczego? – zapytałam.

- Mama kazała nam…

Feri Acz dał znak, żeby zamilkli.

- Idźcie. Ale jeszcze jeden taki numer…

Oni uśmiechnęli się pobłażliwie i zaczęli opuszczać polanę. Zostało nas czworo. Generał tylko pokręcił głową, zamruczał coś pod nosem i kazał reszcie już iść.

- Tyle pracy nad tym planem, gnanie na oślep przez pięć ulic… Na marne?! – krzyknęłam wściekła i oparłam się o jakieś drzewo.

Chłopak usiadł obok mnie i objął ramieniem.

- Czy ja wiem? – zapytał, bawiąc się jakimś liściem w moich włosach – Możemy sobie spokojnie porozmawiać i w ogóle…

- Nuda… Zawsze tylko rozmowa i to szybka. Bo zawsze się gdzieś spieszysz, jakby cię dzicy gonili.

Spojrzał na mnie zdumiony.

- Ale teraz mam czas…

- Może… Jednak o czym chcesz rozmawiać? Pewnie o Placu Broni hę?

- Właściwie…

- Nie mógłbyś na chwilę o tym pomyśle zapomnieć? Mówiłam ci dzisiaj, że on mi się nie za bardzo podoba.

Wtedy on wstał i bez słowa zaczął odczepiać kawał papieru od drzewa.

- Acz, słuchasz mnie? – zapytałam, patrząc na niego wściekle.

On ku mojemu zdziwieniu odwrócił się do mnie z kamienną twarzą.

- Słucham. Wiesz, że zawsze to robię. Jednak ty teraz także mnie posłuchaj. Bardzo uważnie: Jak mówię, że chcę mieć Plac Broni na własność, to będę go miał! – wrzasnął, podchodząc do mnie blisko.

  Myślałam, że ze strachu wdrapię się na jedno z drzew. Nigdy nie podnosił głosu. A jeśli już, to nigdy nie na mnie… Patrzyłam, jak mruczy coś pod nosem i wściekle zdejmuje papier, wstałam z kamienia i popędziłam w stronę mostu. Minęłam zdezorientowanych strażników, wspięłam się po furtce, a gdy upewniłam się, że jestem w dosyć dużej odległości od ogrodu, zwolniłam krok. Zaczęłam rozmyślać o tym wszystkim. Poczułam, jak po moim policzku płynie gorąca łza. Z impetem starłam ją. Płakać przez niego? Nigdy! Ale może… Chyba… Przekraczając próg domu, wymusiłam na swojej twarzy uśmiech.

- Wróciłaś? Zwykle razem z ojcem musimy sami po ciebie iść do Ferenca! Nie możesz się nigdy z nim rozstać… - zaśmiała się mama.

- Musiałam jeszcze… - musiałam wymyślić sensowną wymówkę – odrobić parę zadań ze szkoły!

Powiedziałam, wieszając kurtkę na wieszaku.

- Wszystko w porządku? – zapytała, zauważająć na mojej twarzy lekki smutek.

- Tak… w jak najlepszym. – skłamałam, biegnąc na górę do swojego pokoju.

- Chwileczkę! A co z kolacją?

- Nie jestem głodna! – krzyknęłam, zamykając drzwi do pokoju.

  Przebrałam się w koszule nocną, wyczesałam gałązki i liście z włosów i zanurzyłam się w pościel. Chciałam już zakończyć ten dzień, zasnąć i zapomnieć… Ale jak na złość nie mogłam. Obracałam więc w palcach czerwoną chustkę z wyszytymi na niej żółtą nicią inicjałami F.A.. To prezent od Feriego. Od kiedy zaczęłam z nim chodzić, podarował mi ją i od tej pory starałam się ją zawsze nosić, ale… Teraz czuję do niej jakąś niechęć. Schowałam ją więc pod poduszkę i wtuliłam się w białą poduszkę. Acz nie był sobą ostatnio zachowywał się tak trzy dni temu. Spotkałam jednego chłopca z Placu Broni. Kolanya. Przyszedł do mojej szoły po swoją młodszą siostrę. Spotykając go, chciałam powiedzieć, żeby poprosił swoją starszą siostrę o korepetycje dla mnie. W pewnym momencie przyszedł po mnie mój chłopak, odciągnął mnie na bok i robił wyrzuty o bratanie się z „wrogiem”. Ale co korepetycje z matematyki mają do wroga? To wykroczenie jednak dało się zrozumieć (jak powiedziała mi mama). To była po prostu zwyczajna, chłopięca zazdrość. Było jeszcze parę takich sytuacji. Koło pięciu. W tym miesiącu. Dziś jednak przegiął strunę i to bardzo! Jeszcze jeden taki wybryk to ja mu pokażę! Tak! Nie będę więcej puszczać mu tego płazem o nie! Szeroko się uśmiechając, wyszłam z łóżka i schodząc na dół, poszłam do kuchni gdzie, mama zmywała naczynia a tata czytał książkę.

- Co się stało Li? – zapytał tata, skracając swoim zwyczajem moje imię.

- Zgłodniałam… - na widok zdumionych twarzy rodziców wybuchnęłam śmiechem.

                   --------------- Następnego dnia -----------------------

- A wtedy nastąpił pierwszy rozbiór Polski…

Wsłuchiwałam się z wielką uwagą (co także jest wielką rzadkością w moim przypadku) w słowa historyczki. Pierwszy raz od dłuższego czasu lekcje sprawiały mi niezmierną przyjemność. Udało mi się nawet dostać dobry stopień z odpowiedzi. Bez żadnych podpowiedzi! Jednak całą sielankę psuła mi myśl o końcu lekcji. Jeśli Acz będzie czekał pod szkołą, może zrobić mi jeszcze jakieś wyrzuty o moje wczorajsze zachowanie. A może wcale go nie będzie? Ale cuda nie zdarzają się codziennie, jak mawia tata. Nagle usłyszałam najmniej pożądany przeze mnie dzwonek.

- Pakuj się szybciej! Mam ci przecież pomóc w geografii. – powiedziała Lisa, widząc jak wolno się pakuję.

- Wiem… Idź już. Ja później cię dogonię. Muszę jeszcze porozmawiać z… historyczką! Tak… ciekawi mnie nawet historia Polski...

- Jak chcesz… ale pośpiesz się!

Wychodziłam jako ostatnia ze szkoły. Mój wzrok powędrował w stronę wejścia. Stał tam Feri. Na szczęście był odwrócony do mnie tyłem. Mam szansę uciec. Za szołą jest truga brama. To jedyna droga. Poruszałam się najciszej jak mogłam i po chwili zniknęłabym za budynkiem szkoły, ale…

- Lili! Zaczekaj! – dobiegł mnie chłopięcy głos.

Wtedy moje nogi przejęły nade mną kontrolę i zaczęłam biec w strone bramy. Niestety okazało się, że nie jestem taka szybka jak Feri i po chwili słyszałam jego oddech. Złapał mnie i przycisnął do ściany szkoły. Próbowałam się wyrwać, ale on trzymał mnie mocno. Nieśmiało spojrzałam w jego twarz. Chciałam wiedzieć, co wyraża, lecz nie mogłam rozpoznać, co teraz czuł. To nie wróżyło nic dobrego. Mimo wszelkich starań poczułam, że do oczu napływają mi łzy.
        

Uczniowie naszej szkoły bardzo dobrze się zaprezentowali w konkursie gminnym organizowanym przez Szkołę Podstawową im. mjr Henryka Dobrzańskiego "HUBALA" w Zabrańcu . W konkursie dla klas IV – VI pod hasłem „ Mój szkolny exlibris” Paulina Rawska  zajęła   II miejsce. Wśród zakładek przygotowanych przez uczniów klas  0 - I na konkurs pod hasłem„ Zaczarowana zakładka” pierwsze miejsce zajęła Aleksandra Kotowska.

   Regulam konkursu znajdziecie Państwo w zakłace Konkursy.

Również klikając w poniższy link: 

Regulamin_konkursu-4.pdf

Zachęcamy Rodziców do systematycznego odwiedzania zakładki "Dla Rodziców" oraz do zapoznawania się z komunikatami Rady Rodziców zamieszczanymi w tej zakładce.

UWAGA: JEST JUŻ DRUGI ROZDZIAŁ!

„Tajemnica Placu Broni” autorstwa Małgosi Orych z klasy szóstej

Nowa powieść w odcinkach

           Powieści w odcinkach były bardzo popularne ponad 100 lat temu. Pisarz publikował kolejne części w gazecie. Pisał na bieżąco. Często rozdziały kończyły się w sposób niespodziewany. Czytelnik nie wiedział, co będzie dalej i…kupował kolejną gazetę. Dziś ta praktyka znana jest nam z seriali.  

          Do tradycji postanowiła wrócić uczennica klasy szóstej, Małgosia Orych, nasza początkująca pisarka. Od dziś będzie tworzyć dla Was nową wersję „Chłopców z Placu Broni”. Tym razem pojawią się w niej jednak dziewczęta. Pierwszy rozdział jest już gotowy. Poznajcie nowych bohaterów i tych starszych, w nowym wydaniu.

Pani Maria Kominek

Tajemnica Placu Broni

Rozdział I

„Początek spisku?”

Był spokojny, słoneczny i cichy dzień… Tak. To poniedziałek. Słońce wręcz zapraszało do zabawy… A ja muszę siedzieć w szkole i słuchać pani Jonshon, mojej nauczycielki geografii. O ile dobrze zrozumiałam, uczymy się o miastach w Polsce.

- Lili, gdzie leży Poznań? – usłyszałam zniecierpliwiony głos nauczycielki.

Poczułam się jak dopiero wyrwana ze snu. Zaczerwieniłam się i powoli wstałam. Wbiłam wzrok w szarawą, pękniętą płytkę na podłodze.

- Poznań?... – wyjąkałam.

Lisa,  moja koleżanka z ławki delikatnie trąciła mnie łokciem.

- Północny- zachód… - szepnęła prawie bezgłośnie.

Kobieta spojrzała na Lisę.

- Liso Simon proszę nie podpowiadać!

- Poznań leży na… północnym-zachodzie Polski?

Powiedziałam już, ledwo łapiąc oddech. Nauczycielka z niechęcią pokiwała głową.

- Siadaj – powiedziała, odwracając się do tablicy.

Opadłam nieprzytomnie na krzesło, ciężko oddychając.

- I co byś beze mnie zrobiła w tej szkole? – zaśmiała się Lisa.

- Umarłabym… Na zawał serca… - odpowiedziałam cicho z lekkim uśmiechem.

Spojrzałam z nadzieją na stary zegar w rogu klasy. Nie! Chyba mi się to przewidziało! Dopiero pięć po piętnastej? Jeszcze pięć minut muszę wysłuchiwać tych wszystkich miast i tych… Uciekło mi słowo… Kierunków. E tam, jakoś przeżyję.

Te pięć minut było jednak jak wieczność w towarzystwie głodnego lwa. A gdy wreszcie zadzwonił upragniony, wyczekiwany z taką nadzieją przez wszystkie dziewczyny w szkole (tak uczę się w szkole dla dziewcząt) dzwonek, spakowałam się tak szybko, jak mogłam i wyskoczyłam z klasy jak strzała. Spodziewałam się przed szkołą mojego chłopaka. Ale kto wie, czy nie odechciało mu się po mnie przychodzić?

Chodzimy ze sobą dopiero od dwóch miesięcy i cóż… Szczerze mówiąc, za dobrze go jeszcze nie poznałam. Tak wiem. Dziwne. Ale co ja poradzę, że jest taki uroczy? Już go widziałam. Dzisiaj rano. Wychodziłam właśnie z domu a wpadł na mnie w pełnym pędzie. Kiedy zorientował się, że to ja, dysząc, poinformował mnie, że dziś w Ogrodzie Botanicznym odbędzie się zebranie Czerwonoskórych. Ale tak mu się spieszyło, że nie raczył mi powiedzieć, o której dokładnie godzinie.

Nietrudno było się domyślić, że musiał iść wcześniej do szkoły, a mój Śpiący Królewicz (jak od czasu do czasu go nazywam) zaspał. Ale gdy wychodziłam z koleżanką ze szkoły, na chwilę o nim zapomniałam. Rozmawiałam z nią o dzisiejszej lekcji. Niedużo zapamiętałam, więc ktoś musi mi pomóc w nauce. Przez nieuwagę wpadłam na kogoś.

- Moja droga i niezdarna Lili Kovacs... Czy naprawdę musisz codziennie na mnie wpadać? – zaśmiał się ironicznie i pocałował mnie delikatnie w policzek.

Tak. To był mój chłopak. Feri Acz.

- Haha – udałam śmiech i zaczęłam uwalniać się z jego mocnego uścisku. – Po pierwsze to ty na mnie rano wpadłeś a po drugie, kiedy ma odbyć się zebranie?

- Nie mówiłem ci? – zaskoczyłam go tym pytaniem.

Pokręciłam głową.

- O siedemnstej. Najpewniej potrwa do dziewietnastej, bo mamy omówić parę ważnych spraw.

- Yhm...

Dzisiaj o szesnastej moi rodzice wychodzą do kina czy na kolacje, a ja mam zostać z siedmioletnim bratem.

- A... nie można tego przesunąć na jutro? Dzisiaj nie mogę... Wiesz rodzice wychodzą... Młodszy brat i...-spuściłam smutno głowę. Poczułam, jak chłopak kładzie mi rękę na ramieniu.

- Jeśli raz cię nie będzie, to nic się nie stanie... Ziemia przecież nie zostanie wysadzona! A chłopakom... Jakoś to wytłumaczę.

Uśmiechnęłam się do niego i przytuliłam Acza mocno do siebie.

- Za to cię właśnie pokochałam... – szepnęłam i pocałowałam go.

- Nieco później –

Feri Acz trzymając kurczowo moją rękę, odprowadził mnie do domu.  Kiedy już byłam pod domem pożegnałam się z nim i już miałam otworzyć drzwi, ale zatrzymał mnie.

- O mały włos bym zapomniał o najważniejszym!

Uśmiechnęłam się wtedy szeroko. Myślałam, że coś dla mnie przygotował. Prezent czy coś innego, ale bardzo sie pomyliłam...

- Musisz na jutro narysować mi plan Placu Broni.

Popatrzyłam na niego jak na wariata.

- Po co? Nigdy cię te „tereny” nie interesowały. A raczej odpychały.

Wywrócił zły oczami.

- To prawda, ale... Teraz mi się to wszystko odwidziało. Chcę razem z chłopakami przejąć plac a chyba musimy ustalić jakiś plan działania prawda?

- Przejąć?! – oczy wyszły mi z orbit na tę wiadomość.

- Jutro opowiem ci o przebiegu zebrania... – powiedział to tak, jakby mnie w ogóle nie słyszał.

Puścił moja rękę, pognał do wyłaniających się zza zakrętu braci Pastorów. Przez chwilę patrzyłam osłupiała na oddalających się chłopców. Ale oni... Co?... Nie podoba mi się pomysł Acza, ale czy mogę odmówić? Oczywiście, że nie! On na mnie liczy. To jakby taka marchewka. A kijem jest to, że Czerwone Koszule mogą mnie wyrzucić. Mogą pomyśleć, że chcę ich zdradzić. Tyle różnych spraw na głowie... Eh... Muszę jakoś z tym żyć i tyle. Westchnęłam i powoli otwierając drzwi, wkroczyłam do mieszkania. A tam przy stole czekał na mnie najokropniejszy potwór na świecie. Mój brat Eszter. Skoczył na mnie i przewrócił na podłogę.

- Masz już pomysł, co będziemy robić, jak rodzice wyjdą?

- Tak! Ja odrobię lekcje a ty się pobawisz sam. A jak nie, to do łóżka i spać!

Rozdział 2

„Problemy”

            Godzina osiemnasta. Mój brat już zasnął (pod groźbą nieprzeczytania mu bajki na dobranoc). A moi rodzice właśnie wrócili. Bez namysłu zawiązałam sobie na szyi czerwoną chustkę. To chyba najcenniejsza rzecz jaką posiadam... Wzięłam z pokoju plan, który rysowałam przez parę godzin. Założyłam na siebie brązową kurtkę i wybiegając z domu, zawołałam:

- Już odrobiłam lekcje! Idę do Ferenca! – tak przedstawiałam rodzicom Feriego.

Pędząc jak oszalała przez ulicę, zatrzymałam się na chwilę przed dużym, niebieskim domem. Lubię na niego patrzeć. Tam po raz pierwszy spotkałam Acza... Ale to opowieść nie na miejscu. Później sobie ją przypomnę. Znów zaczęłam biec przed siebie. Po paru chwilach byłam już przy furtce do Ogrodu Botanicznego.

- Po co oni robią takie wysokie furtki? – sapnęłam, z trudem wspinając się po jednej z nich.

Już myślałam, że wszystko pójdzie gładko, ale gdy byłam po drugiej stronie ogrodzenia, z impetem spadłam na ziemię. Szybko zwinęłam na powrót papier w rulon i pędząc na oślep w stronę wysepki, co chwila przewracałam się o kamienie lub gałęzie. Po paru bolesnych upadkach dotarłam do mostu, gdzie stały straże.

- Czerwone Koszule... to wojownicy nad... wojownikami... – wydyszałam do Adama, który ze śmiechem mi się przyglądał.

- Możesz przejć. Ale następnym razem nie spóźniaj się i nie wpadaj w wilcze doły – wyszczerzył do mnie zęby.

- Ty mnie już nie pouczaj! Wczoraj sam wpadłeś do dołu i byłeś cały w błocie, szeregowy!

Śmiejąc się głośno, przebiegłam koło straży i wpadłam na polanę, gdzie odbywało się zebranie. Okropnie dysząc, zasalutowałam i wręczyłam Aczowi ocalały (na szczęście) plan.

- Oto plan Placu... uff... Broni... – opadłam zmęczona na pobliski kamień.

- Dobrze. Akurat mieliśmy zaczynać planowanie.

Jeden z chłopaków podał mu młotek i parę gwoździ. Po paru minutach męczenia się z nierówną powierzchnią drzewa plan wisiał. Krzywo, ale jednak... Generał zabierał się właśnie za swoja „przemowę” , kiedy troje chłopców wstało.

- Niestety musimy już iść.. – szepnął jeden nieśmiało.

- A to dlaczego? – zapytałam.

- Mama kazała nam…

Feri Acz dał znak, żeby zamilkli.

- Idźcie. Ale jeszcze jeden taki numer…

Oni uśmiechnęli się pobłażliwie i zaczęli opuszczać polanę. Zostało nas czworo. Generał tylko pokręcił głową, zamruczał coś pod nosem i kazał reszcie już iść.

- Tyle pracy nad tym planem, gnanie na oślep przez pięć ulic… Na marne?! – krzyknęłam wściekła i oparłam się o jakieś drzewo.

Chłopak usiadł obok mnie i objął ramieniem.

- Czy ja wiem? – zapytał, bawiąc się jakimś liściem w moich włosach – Możemy sobie spokojnie porozmawiać i w ogóle…

- Nuda… Zawsze tylko rozmowa i to szybka. Bo zawsze się gdzieś spieszysz, jakby cię dzicy gonili.

Spojrzał na mnie zdumiony.

- Ale teraz mam czas…

- Może… Jednak o czym chcesz rozmawiać? Pewnie o Placu Broni hę?

- Właściwie…

- Nie mógłbyś na chwilę o tym pomyśle zapomnieć? Mówiłam ci dzisiaj, że on mi się nie za bardzo podoba.

Wtedy on wstał i bez słowa zaczął odczepiać kawał papieru od drzewa.

- Acz, słuchasz mnie? – zapytałam, patrząc na niego wściekle.

On ku mojemu zdziwieniu odwrócił się do mnie z kamienną twarzą.

- Słucham. Wiesz, że zawsze to robię. Jednak ty teraz także mnie posłuchaj. Bardzo uważnie: Jak mówię, że chcę mieć Plac Broni na własność, to będę go miał! – wrzasnął, podchodząc do mnie blisko.

  Myślałam, że ze strachu wdrapię się na jedno z drzew. Nigdy nie podnosił głosu. A jeśli już, to nigdy nie na mnie… Patrzyłam, jak mruczy coś pod nosem i wściekle zdejmuje papier, wstałam z kamienia i popędziłam w stronę mostu. Minęłam zdezorientowanych strażników, wspięłam się po furtce, a gdy upewniłam się, że jestem w dosyć dużej odległości od ogrodu, zwolniłam krok. Zaczęłam rozmyślać o tym wszystkim. Poczułam, jak po moim policzku płynie gorąca łza. Z impetem starłam ją. Płakać przez niego? Nigdy! Ale może… Chyba… Przekraczając próg domu, wymusiłam na swojej twarzy uśmiech.

- Wróciłaś? Zwykle razem z ojcem musimy sami po ciebie iść do Ferenca! Nie możesz się nigdy z nim rozstać… - zaśmiała się mama.

- Musiałam jeszcze… - musiałam wymyślić sensowną wymówkę – odrobić parę zadań ze szkoły!

Powiedziałam, wieszając kurtkę na wieszaku.

- Wszystko w porządku? – zapytała, zauważająć na mojej twarzy lekki smutek.

- Tak… w jak najlepszym. – skłamałam, biegnąc na górę do swojego pokoju.

- Chwileczkę! A co z kolacją?

- Nie jestem głodna! – krzyknęłam, zamykając drzwi do pokoju.

  Przebrałam się w koszule nocną, wyczesałam gałązki i liście z włosów i zanurzyłam się w pościel. Chciałam już zakończyć ten dzień, zasnąć i zapomnieć… Ale jak na złość nie mogłam. Obracałam więc w palcach czerwoną chustkę z wyszytymi na niej żółtą nicią inicjałami F.A.. To prezent od Feriego. Od kiedy zaczęłam z nim chodzić, podarował mi ją i od tej pory starałam się ją zawsze nosić, ale… Teraz czuję do niej jakąś niechęć. Schowałam ją więc pod poduszkę i wtuliłam się w białą poduszkę. Acz nie był sobą ostatnio zachowywał się tak trzy dni temu. Spotkałam jednego chłopca z Placu Broni. Kolanya. Przyszedł do mojej szoły po swoją młodszą siostrę. Spotykając go, chciałam powiedzieć, żeby poprosił swoją starszą siostrę o korepetycje dla mnie. W pewnym momencie przyszedł po mnie mój chłopak, odciągnął mnie na bok i robił wyrzuty o bratanie się z „wrogiem”. Ale co korepetycje z matematyki mają do wroga? To wykroczenie jednak dało się zrozumieć (jak powiedziała mi mama). To była po prostu zwyczajna, chłopięca zazdrość. Było jeszcze parę takich sytuacji. Koło pięciu. W tym miesiącu. Dziś jednak przegiął strunę i to bardzo! Jeszcze jeden taki wybryk to ja mu pokażę! Tak! Nie będę więcej puszczać mu tego płazem o nie! Szeroko się uśmiechając, wyszłam z łóżka i schodząc na dół, poszłam do kuchni gdzie, mama zmywała naczynia a tata czytał książkę.

- Co się stało Li? – zapytał tata, skracając swoim zwyczajem moje imię.

- Zgłodniałam… - na widok zdumionych twarzy rodziców wybuchnęłam śmiechem.

                   --------------- Następnego dnia -----------------------

- A wtedy nastąpił pierwszy rozbiór Polski…

Wsłuchiwałam się z wielką uwagą (co także jest wielką rzadkością w moim przypadku) w słowa historyczki. Pierwszy raz od dłuższego czasu lekcje sprawiały mi niezmierną przyjemność. Udało mi się nawet dostać dobry stopień z odpowiedzi. Bez żadnych podpowiedzi! Jednak całą sielankę psuła mi myśl o końcu lekcji. Jeśli Acz będzie czekał pod szkołą, może zrobić mi jeszcze jakieś wyrzuty o moje wczorajsze zachowanie. A może wcale go nie będzie? Ale cuda nie zdarzają się codziennie, jak mawia tata. Nagle usłyszałam najmniej pożądany przeze mnie dzwonek.

- Pakuj się szybciej! Mam ci przecież pomóc w geografii. – powiedziała Lisa, widząc jak wolno się pakuję.

- Wiem… Idź już. Ja później cię dogonię. Muszę jeszcze porozmawiać z… historyczką! Tak… ciekawi mnie nawet historia Polski...

- Jak chcesz… ale pośpiesz się!

Wychodziłam jako ostatnia ze szkoły. Mój wzrok powędrował w stronę wejścia. Stał tam Feri. Na szczęście był odwrócony do mnie tyłem. Mam szansę uciec. Za szołą jest truga brama. To jedyna droga. Poruszałam się najciszej jak mogłam i po chwili zniknęłabym za budynkiem szkoły, ale…

- Lili! Zaczekaj! – dobiegł mnie chłopięcy głos.

Wtedy moje nogi przejęły nade mną kontrolę i zaczęłam biec w strone bramy. Niestety okazało się, że nie jestem taka szybka jak Feri i po chwili słyszałam jego oddech. Złapał mnie i przycisnął do ściany szkoły. Próbowałam się wyrwać, ale on trzymał mnie mocno. Nieśmiało spojrzałam w jego twarz. Chciałam wiedzieć, co wyraża, lecz nie mogłam rozpoznać, co teraz czuł. To nie wróżyło nic dobrego. Mimo wszelkich starań poczułam, że do oczu napływają mi łzy.

KIERMASZ

DZIEŃ KSIĄŻKI DLA AFRYKI

10 MARCA 2016

                             Zespół Szkół w Poświętnem – Szkoła Podstawowa

                                                Dochód ze sprzedaży książek zostanie przekazany w formie darowizny na rzecz dzieci z Mali.

                                                           Samorząd Uczniowski SP

PROJEKT UNICEF – MALI UCZNIOWIE IDĄ DO SZKOŁY

PROJEKT – projekt „MALI uczniowie idą do szkoły” jest odpowiedzią na sytuację dzieci w tym kraju. Niski wskaźnik upowszechnienia edukacji rzutuje na całe życie mieszkańców Mali. Naszym celem jest uświadomienie dzieciom i młodzieży w Polsce jak wygląda kwestia dostępu do edukacji na świecie, jakie są przyczyny tego, że nie wszystkie dzieci mogą się uczyć i co robi UNICEF, by z tym walczyć.

 CELE PROJEKTU:

 Zapoznanie dzieci z tematem dostępu do edukacji na świecie, w tym szczególnie sytuacji dzieci w Mali,

 Kształtowanie wśród młodych ludzi postawy zaangażowania społecznego,

 Zebranie środków finansowych na edukację dzieci w Mali.

NA CZYM POLEGA PROJEKT? – „MALI uczniowie idą do szkoły” to projekt edukacyjno-pomocowy, z którego uczniowie dowiedzą się jak wygląda kwestia dostępu do edukacji na świecie. W ramach akcji uczniowie będą mogli pomóc dzieciom z Mali zbierając fundusze, które umożliwią im naukę. Jako, że naszym celem jest upowszechnienie edukacji, to sposób niesienia pomocy też powinien mieć wymiar edukacyjny dla uczniów. Dlatego proponujemy, by dzieci i młodzież stworzyły swoje własne książki. Wszystkie książki, które w życiu czytamy wzbogacają nas. Te książki będą miały dodatkową funkcję – przyniosą korzyść innym dzieciom.

 Wszystkie stworzone przez uczniów książki zostaną zaprezentowane podczas  – „Dnia Książki dla Afryki”, a każdy będzie mógł  wybrać sobie książkę w zamian za przekazanie darowizny na posłanie dzieci w Mali do szkoły

Samorząd Uczniowski

29 lutego 2016 r. w Zespole Szkół w Poświętnem - z inicjatywy dyrektora Sławomira Kuligowskiego - odbyła się gminna uroczystość z okazji Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych.

W uroczystości wzięli udział min.:

- uczniowie i kadra pedagogiczna Szkoły Podstawowej im. por. St. Lecha i Publicznego Gimnazjum
im. 1 PLM „Warszawa”;

- doradca  Starosty Wołomińskiego Kazimierza Rakowskiego;

- przedstawiciel Dowódcy 23 Bazy Lotnictwa Taktycznego z Mińska Mazowieckiego – Szef Służby Wychowawczej – mjr Mirosław Guziel;

- przedstawiciel Samorządowej Instytucji Kultury „OSSÓW – Wrota Bitwy Warszawskiej 1920 roku” – regionalista, autor publikacji „Żołnierze Wyklęci Ziemi Wołomińskiej” (Wołomin 2014) – Jarosław Stryjek;

- proboszcz parafii pw. św. Jana Chrzciciela i św. Wojciecha - ks. Zdzisław Konkol;

- przedstawiciele władz lokalnych z Wójtem Gminy Poświętne - Janem Cymermanem, Zastępcą Wójta – Lechem Sędkiem oraz Radni Rady Gminy i Sołtysi lub przedstawiciele Rad Sołeckich;

- przedstawiciele jednostek organizacyjnych gminy;

- przedstawiciele zakładów pracy;

- dyrektorzy szkół podstawowych, wraz z pocztami sztandarowymi;

- przedstawiciele Ochotniczych Straży Pożarnych, których reprezentowali: Janusz Wróbel (OSP Poświętne) i Paweł Śliwa (OSP Nowe Ręczaje);

 - przedstawiciele Rad Rodziców;

Uroczystości rozpoczął dyrektor Zespołu Szkół w Poświętne, który powitał wszystkich zebranych,
a w zagajeniu - wprowadził w klimat lat 40-tych i 50-tych, przedstawiając tragizm losów Żołnierzy AK, NSZ, a następnie WiN-u i innych zbrojnych organizacji tzw. II-giej konspiracji i walki z komunistycznym aparatem bezpieczeństwa.

Dyrektor stwierdził, iż byli Żołnierzami Niezłomnymi, którzy – wierni złożonej przysiędze Rządowi Na Uchodźctwie – byli do końca wierni Najjaśniejszej  Rzeczypospolitej, walcząc z władzą komunistyczną rodzimych zdrajców i wpierającymi ich sowieckimi oddziałami NKWD i Armii Czerwonej, bez których nie mogliby przejąć władzy. Na koniec powiedział, iż „byli Niezłomnymi w walce z okupantem niemieckim i tę Niezłomność zachowali walcząc z  komunistami i ich aparatem bezpieczeństwa, dlatego zostali Wyklęci, a cały aparat ówczesnego państwa pracował nad tym, aby uczynić z naszych narodowych bohaterów zdrajców i bandytów. Dodał, iż komuniści robili wszystko, aby o Żołnierzach Wyklętych zapomnieć, dlatego ukrywali swoje ofiary w bezimiennych grobach. Dopiero Prezydent RP Lech Kaczyńskich oficjalnie rozpoczął procedurę przywracania godności Żołnierzom Wyklętym.

Krótki rys historyczny wygłosił regionalista – Jarosław Stryjek, który nawiązał do dziejów gminy Poświętne oraz wydarzeń, jakie miały miejsce na przełomie lat 40 i 50-tych ubiegłego wieku. Podkreślił, iż na naszym terenie miały miejsca liczne wydarzenia związane podziemiem antykomunistycznym.
Na tym terenie, w Nowym Cygowie w 1950 r., w gospodarstwach Jana Wróbla i Stanisława Zacheji, ukrywał się st. sierż. Mieczysław Dziemieszkiewicz „Rój”. UB dokonało licznych aresztowań, w tym Stanisława Zacheji, który otrzymał karę śmierci, zamienioną na dożywotnie więzienie. Józef Wróbel – dożywotnie więzienie, a jego syn Józef – otrzymał 8 lat więzienia, za to, że przewiózł Żołnierzy Wyklętych z Nowego Cygowa do stacji PKP w Klembowie.

Z Ręczajami i Poświętnem związany był Mieczysław Chojnacki „Młodzik” z Radzymina (otrzymał karę 15 lat więzienia) oraz Jan Milewski (10 lat więzienia).

Jarosław Stryjek nawiązał również do daty 1 marca, jako Narodowego Dnia Pamięci o Żołnierzach Wyklętych, która związana jest z datą likwidacji IV-ej Komendy Zarządu Stowarzyszenia Wolność
i Niezawisłość w 1951 roku. Tę datę postanowił w ten sposób uczcić Sejm RP w uchwale z 2 lutego 2011 r.

Po wysłuchaniu pieśni zespołu Forteca - „Żołnierze Wyklęci”, uczniowie klas IV-VI szkoły podstawowej i I-III gimnazjum oraz zaproszeni Goście wzięli udział w żywej lekcji historii, którą przeprowadzili reprezentanci grupy rekonstrukcyjnej ze Stowarzyszenia Edukacyjno-Kulturalnego im. 7 Pułku Lansjerów Nadwiślańskich, której przewodniczył Jacek Gradus.

Wszyscy zebrani mogli zapoznać się z historia pułku oraz uzbrojeniem i wyposażeniem epoki Żołnierzy Wyklętych. Młodzież miała możliwość zadawania pytań rekonstruktorom.

Po zakończeniu uroczystości uczniowie jeszcze długo rozmawiali z rekonstruktorami oglądając eksponaty.  W szczególność chłopcy z gimnazjum byli zaciekawieni uzbrojeniem „ludzi lasu” z przełomu lat 40-tych i 50-tych XX wieku.

Była to lekcja żywej historii, z elementami wychowania patriotycznego, związana z pielęgnowaniem narodowych i lokalnych bohaterów z okresu, w którym kształtował się ustrój Polski po II wojnie światowej.